BLOG: 24h Meet the Marines Experience by Jeannette Martens
Het is ondertussen mijn derde keer dat ik hieraan meedoe, maar iedere keer voel je toch onmiskenbaar de kriebels. Kan ik het wel? Vooral omdat ik deze keer ook nog te maken heb met een rechter hamstring die even niet zo wil meewerken. De eerste keer herinner ik me goed hoe mijn hart in mijn keel klopte toen we aankwamen op het terrein en ons aanmeldden bij de kampcommandant. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Aan het einde ben je kapot, maar toch roep je meteen weer ‘wanneer is de volgende editie?’ Fysiek is het zeker zwaar, maar de uitdaging is vooral mentaal. De slogan van het event is ‘verwacht het onverwachte’. Durf je uit je comfortzone te stappen en kan je jezelf overwinnen, daar gaat het om. En daar heb ik zeker een hoop van geleerd (en leer ik nog iedere dag over, trouwens…) Comfortabel worden met oncomfortabel zijn, omgaan met angsten; het zijn allemaal dingen die we in ons werk en dagelijks leven ook tegenkomen. Ik ben over de jaren steeds meer en meer geïnteresseerd geraakt in mindset en mentaliteit. Misschien dat ik (sportieve) uitdagingen zoals de Meet de Marines 24h Experience daarom ook wel zo leuk vind! (Zelf)vertrouwen, weerbaarheid, focus… de parallel tussen het sporten en ‘het leven’ laat zich hier makkelijk maken.
Ook deze keer was het zeker weer een echte Experience (met hoofdletter E), ik ben stiekem best wel trots dat we het gedaan hebben en ook nog het beste team van onze klasse waren.
En oh man, het was weer zwaar. Ik ging er zeker al niet 100% fit in, met een zeurende hamstringblessure. De voorbereiding voor een evenement als dit bestaat natuurlijk zowel uit een mentaal stuk als een fysiek stuk. De fysieke voorbereiding was misschien dus niet ideaal, maar je kan jezelf natuurlijk altijd afvragen wanneer het in dit leven ooit wél allemaal perfect is. De mentale voorbereiding wordt dan dus misschien wel des te belangrijker. Zeker als je van te voren al weet dat het zwaar of moeilijk zal worden, en je een hoop spanning, zenuwen, of misschien zelfs wel angst voelt. In de plaats van tegen dat negatieve gevoel te vechten, probeer ik het juist te omarmen. Voel je de spreekwoordelijke steen op je maag of dat beklemmende gevoel in je borst? Omarm het als een oude bekende. Het is een manier van je lichaam om je voor te bereiden op wat er misschien gaat komen, en het is dus eigenlijk helemaal geen negatief gevoel maar juist heel positief! Je lichaam is er klaar voor! Wordt comfortabel met oncomfortabel zijn! Ik probeer op de momenten dat ik dit voel altijd heel goed bij mijn ademhaling te blijven, bewust naar mijn buik te ademen en niet naar mijn borst; twee keer zo lang uit te ademen als ik inadem en heel bewust mijn kaken en buik te ontspannen.
Vanaf het moment dat het startsignaal klonk, wordt je meteen volle bak meegesleurd in de chaos van de missies die je als team moet doen. Je hebt geen idee wat je kan verwachten, het motto is niet voor niks ‘Verwacht het onverwachte’! Ook hier hielp mijn ademhaling me ook weer heel erg om in het hier en nu te blijven. Jezelf zorgen maken om wat er misschien nog gaat komen heeft namelijk een enorm negatief effect. Als ik mezelf betrapte op gedachten als ‘Hoelang duurt dit nog?’ of als ik teveel ging denken aan wáár het in mijn lichaam allemaal pijn deed; probeerde ik meteen weer terug te gaan naar mijn ademhaling en te ‘gronden’ in het hier en nu door letterlijk mijn voeten in de grond te voelen. Op een gegeven moment werden we om een uur of 4 in de ochtend uit onze tenten gehaald met luchtalarm en vuurwerk en moesten we op volle snelheid mee, weg uit het kamp. Tijdens deze speedmars zag ik de zon beginnen op te komen aan de horizon, en toen heb ik een paar keer letterlijk tegen mezelf gezegd ‘Je bent hier, nu.’
Dit kan je ook heel erg helpen dat mentale ‘omslagpunt’ te bereiken, waardoor je van negatief te denken weer positief en sterk kan gaan denken. En zeker omdat ik het deze editie echt wel zwaar had, zowel mentaal als fysiek, merkte ik dat ik het toch iedere keer weer zo onwerkelijk speciaal vind als dat mentale omslagpunt dan komt. Hoe snel of makkelijk je dat omslagpunt voor jezelf kan bereiken, is in mijn ogen een belangrijk onderdeel van mentaal sterk zijn. Probeer dus eens na te gaan wat voor jou die dingen zijn die je weer positief en sterk doen gaan denken? Voor mij persoonlijk merk ik dat – naast de ademhalingsoefeningen en het ‘gronden’ zoals ik hierboven al noemde – ook de woorden en de energie van anderen heel veel invloed hebben op mij. Dit kan natuurlijk ook heel makkelijk een valkuil worden (wanneer je bijvoorbeeld de negatieve mening van anderen heel erg aantrekt en je mee laat slepen in een negatieve spiraal; yep, doe ik ook!), maar dat is het grappige van al je sterke punten: teveel en het kan een valkuil worden, maar als je ze juist weet te harnassen worden het je sterke punten! Wanneer de baksmeester dus een compliment gaf over onze inzet of ik de energie voelde als iedereen samen yells schreeuwde, kan ik dat heel goed gebruiken om mezelf op te laden. Ook routine is een belangrijke voor mij: als ik even een momentje de tijd heb voor mezelf om te wéten dat al mijn uitrusting op orde is, te wéten dat ik genoeg gedronken heb en bijvoorbeeld even blarenpleisters, spiergel of zoiets op heb kunnen doen, dan kan ik zowel aan mijn lichaam als aan mijn hersens vertellen dat ik klaar ben voor wat er dan ook gaat gebeuren! (Ook hier weer een valkuil: als je té star bent in je routines kun je mentaal ook te weinig flexibel worden om adequaat te reageren op wat er hier en nu gebeurd). Op een bepaald moment, na een missie waarbij we op bepaalde coördinaten materialen moesten halen om vuur te maken en vervolgens dus als snelste vuur moesten maken en we met z’n allen nog even om het heerlijk warme vuur mochten zitten kon ik voor mezelf bijvoorbeeld even zo’n moment nemen om (letterlijk en figuurlijk) adem te halen en te gronden.
Ook de andere missies die we mochten doen – zoals een stressdrill met rennen en schieten, een roei-opdracht, een rivercrossing waarbij je je onder of over een touw moest verplaatsen, en ’s nachts in het donker een onderkomen bouwen en water (leren) filteren – waren weer super gaaf.
En dat is ook zóó geweldig aan evenementen zoals deze 24h waarbij je je grenzen moet opzoeken en uit je comfortzone moet: het leert je altijd zoveel over jezelf. En dat maakt mij in ieder geval best wel nederig en dankbaar. En daarom wil je – ondanks dat het soms echt wel zwaar was en ik in mijn hoofd echt wel gezegd heb ‘Waarom doe ik dit?’, ‘Dit was écht de laatste keer’ – gewoon het volgende jaar meteen weer terug komen!!
Vriendelijke groet/ Best regards,
Jeannette Martens
