BLOG: 24 Hour Bootcamp Louise Pross & Jeannette Martens

Geen woord aan gelogen

“Wat ik in ieder geval kan beloven is dat het een onvergetelijke ervaring wordt,” is de belofte van organisator Jan. Het is 12.00 en bloedheet, met 180 deelnemers staan we boven op een heuvel in het Hoge Bersche Bos, waar het 24hr Bootcamp van Meet the Marines op het punt staat om officieel los te barsten.

Na aankomst hebben we eerst samen met onze teamgenoten onze bivaktent moeten opbouwen, daarna zijn we door het instructeursteam van (ex) mariniers de heuvel op gemarcheerd voor de openingsspeech, naast de bel die we over 24 uur op deze zelfde plek hopelijk kunnen luiden als eindsignaal van de bootcamp. Tot die tijd zullen we 6 ‘missies’, tussentijdse challenges én de gevreesde Finex moeten volbrengen. De eerste missie van team Bravo is de Rapid Deployment, een speedmars (2 minuten wandelen, 2 minuten looppas) die binnen het Korps Mariniers gebruikt wordt om snel te kunnen verplaatsen uit een vijandig gebied. Met een lichte bepakking en 2 boomstammetjes die ook nog mee moeten gaan we op weg, en onderweg krijgen we ook nog een aantal teamopdrachten (met wisselend succes zou ik kunnen zeggenJ maar gelukkig zijn er burpees voor als een opdracht niet lukt). Dit was de missie die ik (Jeanette)persoonlijk het zwaarste vond, misschien vanwege de zeer hoge temperatuur op het midden van de dag, of vanwege het feit dat we nog niet helemaal ‘in’ het hele bootcamp gebeuren zaten. Als dit nog maar het begin was, hoe zou ik dit dan 24 uur gaan volhouden?

Kort daarna was het tijd voor de Rafting Contest, missie 2. Omdat de mariniers veel op het water opereren, gingen we het in twee rubberboten opnemen tegen team Alfa. Voor de eerste opdracht moesten we op een aangegeven punt een jerrycan ophalen en die naar een landingspunt bij een duiker onder de weg brengen. Voor de tweede opdracht moesten we onder die duiker door zwemmen en ons weer verplaatsen in de boten naar het volgende punt. Daar volgde een verplaatsing van 1km over land met de boten op de schouder – in looppas natuurlijk en bergop! Voor de vierde en laatste opdracht moesten we een brug innemen, wat er voor deze gelegenheid uit bestond dat je al je teamgenoten, de boten en al het materiaal over de brug heen moest tillen zonder de paadjes aan de zijkanten te gebruiken.  Het was heerlijk in en op het water te kunnen zijn met dit weer; de motivatie zat zeker weer een stuk hoger na deze missie!

Als we dachten dat we tot onze volgende missie even de tijd hadden een beetje bij te komen kwamen we bedrogen uit, de drill instructeurs kwamen diverse malen langs bij onze tent om ons op te halen voor tussentijdse challenges zoals touwtrekken, boomstam gooien en het ‘Bunkr-spel’, waarmee tokens verdiend konden worden voor het team.  Weinig rust dus voor het gevreesde Drill Sargeant’s Hour 2.0, maar gelukkig begon de temperatuur ondertussen iets te zakken en ging de zon onder. Deze derde missie was alles wat de naam beloofde, en het was geweldig. Het bestond wederom voornamelijk uit looppas terwijl er allerlei objecten zoals brancards, boomstammen, munitiekisten en autobanden mee moesten, tussendoor opgevrolijkt door pushup, situp, bearcrawl opdrachten enzovoorts, ook weer regelmatig fijn bergop natuurlijk. Het gevoel van voldoening was zeer groot toen we de Drill Sargeant overwonnen hadden, en het donker viel na nog een laatste tussentijdse challenge: een 100 kilo zware tractorband de berg op krijgen in een zo snel mogelijke tijd. Het is misschien ongelooflijk maar dat ging een stuk sneller dan hem vervolgens weer naar beneden krijgen.

De vierde missie stond om middernacht gepland, een Tough Team Challenge waar je met je team 25 minuten kreeg om een vlot te bouwen van tonnen, palen en touw, en daarna daarmee een stuk de rivier af moest en daar een specifieke munitiekist moest vinden en die mee terug nemen naar het startpunt. Het eerste groepje kreeg een foto te zien van de betreffende kist en moest die aan het tweede groepje wat moest gaan zoeken zo goed mogelijk beschrijven. Het zat hierbij in de kleinste details die cruciaal waren, een klein groen stickertje kon bijvoorbeeld al het verschil maken, want als je de verkeerde kist meenam slaagde je niet. Ondanks het feit dat ons vlot uiteen viel zodra hij het water raakte (oeps!) hebben we toch team Alfa hier verslagen.

Ik had er geen illusies over dat de instructeurs ons zeker niet zouden gaan laten slapen tot onze volgende missie om 4.00, en inderdaad klonk er rond 2.45 ineens een keihard luchtalarm. Eruit, rennen! Een zogenaamde Crash Move, oftewel gewoon straftraining, omdat er geruchten gingen dat sommige teams de vlaggen van andere teams stolen. Toen we terug waren bij onze tent konden we ongeveer nog 20 minuutjes rusten voordat we klaar moesten staan voor de Hostage Escape. In busjes werd je ergens gedropt met een kaartje van (hooguit) middelmatige kwaliteit en een kompas. Binnen 1h15 moest je de weg terug vinden naar het base camp en bovendien nog langs drie infopunten om daar codes op te halen en rekensommen op te lossen die je aan het einde moest kunnen laten zien. Natuurlijk was je nog steeds in ‘vijandig gebied’ en moest je dus niet gezien of ingehaald worden door de instructeurs die rondreden met auto’s en crossmotors. Laten we het even niet hebben over de tijd die team Bravo er uiteindelijk over gedaan heeft :P, maar we hadden alle infopunten en codes uiteindelijk weten te vinden!

De laatste missie voor de Finex was de Enemy Ambush, een soort gecombineerde wapen- en bokstraining. Op de schietbaan mochten we eerst ‘gewoon’ schieten met biatlongeweren, daarna kregen we een halfuurtje bokstraining zodat je hartslag lekker omhoog ging, en dan moest je een voor een terug sprinten naar de schietbaan en opnieuw 5 kogels schieten. Iedere gemiste kogel was hierbij een burpee (valt best mee toch?) Het verschil tussen rusthartslag en de hoge hartslag na inspanning was heel interessant en duidelijk om te zien en je kreeg hier ook interessante uitleg bij. Het filmpje van de ‘creatieve’ warming up van de bokstraining hebben jullie misschien al wel op facebook voorbij zien komen :P, en al met al was dit ook echt een super leuke missie. Maar de vermoeidheid, spierpijn en alle andere bulten en pijntjes begonnen ondertussen onvermijdelijk bij iedereen hun tol te eisen, en dan moesten we ons nog gaan opmaken voor de gevreesde Finex.

De temperatuur en de zon begonnen weer aardig te klimmen voor de Finex om 12.00, die overigens niet zou beginnen tot alle teams hun bivaktenten weer helemaal netjes hadden opgeruimd en ingeleverd. Met alle teams gezamenlijk werden we nog één keer gedrild; alle materialen, inclusief de boten, moesten mee en looppas! Aan het einde van de route nog één keer de berg op om daar de bel te luiden en de felbegeerde coin in ontvangst te mogen nemen. Misschien was de oefening vanwege de hitte iets minder zwaar gemaakt, of misschien bracht het feit dat we het water ook weer in moesten wat verkoeling, maar de Finex was  goed te doen en we bereikten allemaal in goede orde de top. Qua faciliteiten, eten, organisatie etc was het echt een top evenement. Aan alle beloftes was geen woord gelogen, het was inderdaad een onvergetelijke ervaring, en alhoewel iedereen soms momenten had dat je dacht ‘wat doe ik hier in hemelsnaam?’ wil je de dag erna het liefst toch meteen weer inschrijven voor volgend jaar.

Ik (Louise) heb ontdekt hoe belangrijk het is om in een team te werken en dat individuele kracht niets is naast de kracht van een team. Samen over de finish mogen komen, zelfs als je soms terug moet om je buddy op te halen , dat is iets heel erg moois. Het lijkt me leuk dit weer te doen, met een team van Taus misschien?

Dus kom op Team Taus Gym, wie komt er volgend jaar samen met ons die bel luiden? Oorah!

Groeten

Jeanette en Louise